Vlak onder Maastricht verandert de wereld. In de trein wordt het al snel zichtbaar, gelijk over de grens dient zich het bekende Belgische landschap aan. Schijnbaar willekeurig geplaatste bouwwerken, gevels die elkaar betwisten, een eenzame flat gebouwd in de uitsparing van een rotswand.
De aankomst op station Luik-Guillemins is van een andere esthetische orde. Wij, de reizigers, worden verwelkomd door een overweldigende architectuur, een elegant lijnenspel uitgevoerd in smetteloos wit, hoewel bij nadere inspectie blijkt dat de verkleuring naar antraciet reeds is ingezet. Volgens critici past het ontwerp van Calatrava niet in zijn omgeving, is het er geland uit de ruimte. Wie door de monumentaal vormgegeven stationshal naar buiten loopt en daar een eerste blik op de stad werpt, kan nauwelijks anders dan beamen. Lees verder »
Stadsdruk
Parelduiken
‘Leegstand baart veel Almeloërs zorgen‘, kopte de Tubantia op 27 november. De toenemende leegstand in het centrum van de stad, beduidend hoger dan het landelijk gemiddelde, is veel bewoners en ondernemers een doorn in het oog.
De binnenstad van Almelo wordt gekenmerkt door een langgerekte structuur, met de Grotestraat als centrale as, een winkelstraat die in lengte vergelijkbaar is met de Kalverstraat. Van begin (Noord) tot eind (Zuid) was deze in vroeger tijden een bloeiende detailhandelsstraat, maar tegenwoordig wordt ze geplaagd door leegstand. Concentreerde deze zich eerder vooral aan de uiteinden van het winkellint, inmiddels staan ook in het kerngebied panden steeds vaker langdurig leeg, een situatie die tien jaar geleden ondenkbaar was. Rond het centrale plein van de binnenstad, op een steenworp afstand van de Grotestraat, heeft de leegstand zelfs schrikbarende vormen aangenomen. Van ondernemers komen signalen dat het bezoek aan de binnenstad verder terugloopt, wat de vrees voor een vicieuze cirkel versterkt. Ondertussen wordt er al meer dan tien jaar gesproken over grootschalige herontwikkeling van het kernwinkelgebied, maar blijft realisatie vooralsnog uit. De zorgen nemen toe.
Lees verder »
Ruis
Het water mocht niet te warm zijn, of te koud, dat kwam heel nauwkeurig. In een ranke kolom stortte het vanuit de kraan in het bad neer – exact zevenendertig graden. Het water kroop langzaam omhoog en begon Davids lichaam in te sluiten, hij keek het aan met dezelfde gelatenheid waarmee hij zich vroeger op het strand had laten ingraven. Pas toen het zand zijn neus en mond binnendrong en zich in zijn oren begon op te hopen kwam hij in beweging, een doodsimpel automatisme van het lichaam, dat altijd al veel minder zelfdestructief was dan zijn geest. Zijn lichaam had ook zonder zijn geest best willen blijven voortbestaan, als een wassen beeld, zoiets. De mensen zouden er langslopen en zeggen dat het goed getroffen was, angstwekkend goed zelfs, en ze zouden vragen ‘Is dat niet?’ en weer anderen zouden zeggen ‘Ja, dat is’. Lees verder »
Tabula rasa
Er leek van alles mogelijk, je hoefde het je alleen maar voor te stellen. Sneeuwvlokken daalden op de stad neer, een vers dek lag over de straten en pleinen, gaf een eigen licht af in de donkere februarimorgen. Almelo leek onder die deken van kristal als nieuw en tot alles in staat. Ik schudde de sneeuw van mijn jas en sloop door de nauwe gangen van het stadhuis naar de zesde etage, betrad er mijn hok, rolde schetspapier over de tekentafel af, sneed een rechthoek, streek het papier glad en zette het op de hoeken vast. Het was half acht toen ik in mijn stoel wegzakte, me aan het bureau vastklemde en mijn blik langs de randen van het vel liet glijden, het kader aftastend waarbinnen ik een nieuwe werkelijkheid zou scheppen. Een potlood lag naast mijn hand te wachten. Zo verstreek de tijd. Lees verder »