Afgelopen week was er aandacht voor de Almelose aanpak van braakligging en leegstand. Begin 2012 startten woningcorporatie Beter Wonen, de Gemeente Almelo en de Provincie Overijssel het project Tussendoor, met als doel tijdelijke invullingen van braakliggende terreinen en leegstaande panden te stimuleren. Bij De ochtend op Radio 1 vertelde ik over de kansen van tijdelijk gebruik. Het dagblad Trouw wijdde vorige week het volgende artikel aan de aanpak in Almelo.

Vlak onder Maastricht verandert de wereld. In de trein wordt het al snel zichtbaar, gelijk over de grens dient zich het bekende Belgische landschap aan. Schijnbaar willekeurig geplaatste bouwwerken, gevels die elkaar betwisten, een eenzame flat gebouwd in de uitsparing van een rotswand.
De aankomst op station Luik-Guillemins is van een andere esthetische orde. Wij, de reizigers, worden verwelkomd door een overweldigende architectuur, een elegant lijnenspel uitgevoerd in smetteloos wit, hoewel bij nadere inspectie blijkt dat de verkleuring naar antraciet reeds is ingezet. Volgens critici past het ontwerp van Calatrava niet in zijn omgeving, is het er geland uit de ruimte. Wie door de monumentaal vormgegeven stationshal naar buiten loopt en daar een eerste blik op de stad werpt, kan nauwelijks anders dan beamen. Lees verder »

Vroeg in de ochtend wordt er druk gepoetst bij De Nieuwe Boekhandel aan de Bos en Lommerweg. De kreet ‘Verboden voor armen’ is van het raam verdwenen, alleen een ster in de ruit resteert. Het tafereel is de nawee van een dag waarop de gemoederen hoog opliepen rond een column van boekhandelaar Monique Burger. In het stuk doet Burger verslag van de gang van zaken rond het Droomboek, dat gratis afgehaald kan worden bij de boekwinkels in het land. Ze ziet een hele nieuwe groep klanten voor haar balie verschijnen. Het blijkt een volksleger van karikaturen, of in de woorden van Burger ‘ongeschoren, ongewassen, ongekamd, dik, uitgezakt, kreupel, rotte tanden, stinkend, met looprekken en hulpmiddelen die ik nog nooit eerder in mijn leven heb gezien, ruw, onbeleefd, nauwelijks pratend’. Het schuim der aarde. Ze schrikt van de armoede, en wat dat met mensen doet. Ze helpt ze allen even vriendelijk, maar boekenkopers zijn het niet, hooguit enveloppenlikkers. Ze is er niet rouwig om dat ze geen onderdeel uitmaken van haar vaste klantenkring, waarop ze een goede marge kan behalen. Dat heb je toch een beetje met die armen, je kunt er nauwelijks een cent aan verdienen. Lees verder »

Eind jaren negentig ontstond het idee voor Urban Catalyst, niet geheel toevallig in Berlijn. Philipp Oswalt leidde er het onderzoek Berlin, Stadt ohne Form, in een stad waar in de negentiger jaren het contrast tussen grootse ruimtelijke ambities enerzijds en de realiteit anderzijds scherp duidelijk werd. De geprognosticeerde groei van Berlijn na de val van de muur werd nooit gehaald, en veel van de plannen werden nooit uitgevoerd. In plaats daarvan bleef de stad zitten met een overmaat aan lege ruimte. Juist in die leegte was echter sprake van dynamiek. De ruimte werd ingenomen door allerhande informele activiteiten, geïnitieerd door een groeiende groep creatieve stedelingen. Daar kreeg een nieuw Berlijn vorm. Lees verder »